Een persoonlijke ode aan mijn grootmoeder. Een optimistische, levenslustige en enthousiaste vrouw van 93 die in een deprimerend rusthuis terechtgekomen is. In deze reeks toon ik hoe ze er ondanks de omstandigheden het beste van maakt. Dat zit 'm in de kleine dingen, zoals brood van het ontbijt achteroverslaan om de vogeltjes te voederen, of de ongebruikte kapel van het rusthuis opfleuren met bloemetjes. Om het met haar eigen woorden te zeggen: 'Ge moet er hier zelf het beste van maken, anders is het rap gedaan.'
